Έστω ότι γνωρίζεις 3 αδέρφια. Το πρώτο είναι 26 χρονών, το δεύτερο 24 και το τρίτο είναι 8. Τι συμπεραίνεις αμέσως για το τρίτο; "Σπασμένη καπότα", φυσικά. Ε, πριν από μερικές μέρες είδα την ηλεκτρονική εκδοχή του φαινομένου της σπασμένης καπότας, με τη μορφή του Playstation Move και του Xbox Kinect. Kinect!!! Nα τι παθαίνεις όταν αφήνεις λευκούς να χειριστούν την αγγλική αργκό. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία και τον (ατυχή κατ' εμέ) θρίαμβο του Nintendo Wii, οι 2 αντίπαλες εταιρίες ξύπνησαν και αποφάσισαν να ενσωματώσουν την ιδέα του motion control και στις δικές τους κονσόλες. Και εδώ έγκειται η καταστροφή του gaming!
Όπως θα καταθέσουν πολλοί τακτικοί αναγνώστες του faeenamalaka, δεν συμπαθώ ιδιαίτερα το Wii. Είμαι βέβαιος ότι πολλές γκόμενες, γέροι, νοικοκυρές και βρέφη το βρίσκουν πιο διασκεδαστικό από τις μέχρι τώρα οικιακές ψυχαγωγίες τους (κέντημα, καζαμίας, ανάγνωση απορρυπαντικών την ώρα του χεσίματος, γκρίνια για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ) και σίγουρα είναι ένα καλό μέσο για να εισάγει περισσότερους ανθρώπους στο gaming. Αλλά εγώ συγκεκριμένα προτιμώ να καταπιώ θερμίτη, παρά να σπαταλήσω τη ζωάρα μου κάνοντας το YMCA μες στη μέση του σαλονιού μου. Δεν έχω θέμα με τα casual παιχνίδια, ούτε ανήκω στην Άρια Φυλή των PC Gamers που θεωρούν τις κονσόλες μια τιποτένια ενασχόληση για βρώμικους χωριάτες. Το πρόβλημά μου με το Wii είναι ότι χτίστηκε γύρω από μια τεχνολογία που δε δουλεύει και μάλιστα σε δύο επίπεδα.
Το πρώτο επίπεδο είναι καθαρά τεχνικό και έχει να κάνει με την έλλειψη ανταπόκρισης του χειριστηρίου. Όταν παίζεις ξιφομαχία για 2 μήνες, προσπαθώντας να τελειοποιήσεις την τεχνική σου και ξαφνικά έρχεται ο νουμπάς και σε ξεσκίζει κουνώντας το μαρκούτσι λες και τον ζώνει ένα σμήνος μέλισσες, τότε η κονσόλα σου έχει σαφές πρόβλημα σχεδιασμού. Το δεύτερο επίπεδο έχει να κάνει με το πόσο σε τραβάει ένα παιχνίδι μέσα του και σε κάνει μέρος του κόσμου του. Υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή στο παιχνίδι που το μυαλό σου κάνει ένα "κλικ" και υπερβαίνει το χειριστήριο. Όσοι έχουν παίξει God Of War ξέρουν τι εννοώ. Από ένα σημείο και μετά δεν πατάς Χ, Υ, τρίγωνο ή κύκλο, αλλά "κάνεις πάσα" ή "ρίχνεις κλωτσιά" ή "αλλάζεις γεμιστήρα". Το φαινόμενο αυτό λέγεται game immersion και οι καλοί σχεδιαστές ξέρουν πώς να το πετυχαίνουν εδώ και δεκαετίες, χωρίς καμιά βοήθεια από motion controlers. Και εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα που έχασε η Nintendo. Όταν χρησιμοποιείς το Wii controller για να σκοτώσεις ζόμπι, αλλά κάθε 3 δευτερόλεπτα πρέπει να κοιτάς γύρω σου για να μη φας τα μούτρα σου και να μην κάνεις το σαλόνι σου πουτάνα, το immersion έχει πάει περίπατο.
Παρακάτω βλέπουμε ένα τυπικό παράδειγμα αυτού που οι σχεδιαστές αποκαλούν immersion breaking moment, γνωστό και με τον τεχνικό όρο:
WII FAIL!
Σε μια κονσόλα, το hardware πρέπει να είναι ένα απλό εργαλείο, κι όχι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο θα χτίζεται με τη βία το software! Γι' αυτό και οι περισσότεροι και οι πιο επιτυχημένοι τίτλοι στο Wii είναι casual games με απλά, "γεωμετρικά" γραφικά και χωρίς ιδιαίτερα κίνητρα τερματισμού. Εδώ έγκειται το θεματάκι μου με το Wii. Τα παιχνίδια του είναι ρηχά, κακοσχεδιασμένα και δε θα μπορούσαν να σταθούν από μόνα τους ούτε δευτερόλεπτο χωρίς το motion control. Σόρι, αλλά αυτό δεν είναι κονσόλα 7ης γενιάς. Είναι ένα απλό γκατζετάκι. Μια περίπλοκη ηλεκτρονική έκδοση αυτού εδώ:
"ΟΚ Mikeius. Δεν γουστάρεις το Wii. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ!!! Αλλά πού κολλάνε όλα αυτά με την επερχόμενη καταστροφή του gaming που τσαμπούναγες στην αρχη;" ΣΚΑΣΕ ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ ΤΡΟΛ! Τώρα φτάνω κι εκεί.
Τώρα που η Sony και η Microsoft μπήκαν στα χωράφια του motion control, η αποτυχία τους είναι εξασφαλισμένη για τους εξής δύο λόγους. Πρώτον: όσοι γουστάρουν casual games και motion control δεν πρόκειται να αγοράσουν PS Move και Kinect (μπλεεεεεερκ!), διότι έχουν ήδη Wii και τους ικανοποιεί απόλυτα. Καλώς ή κακώς, η Nintendo έχει 4 χρόνια προβάδισμα στον τομέα και ξέρει να παρέχει στο κοινό της αυτό που ζητάει. Δεύτερον: η στροφή από casual σε hardcore τίτλους δεν πρόκειται να προσελκύσει κανέναν σοβαρό gamer. Έχουμε το χειριστήριό μας, το γουστάρουμε, μας καλύπτει μια χαρά από την εποχή του SNES και δεν έχουμε σκοπό να το αφήσουμε κάτω για να κάνουμε τις μπαλαρίνες από το Cirque Du Soleil μπροστά απ' την τηλεόραση σαν τους υπόλοιπους Wii-fags!
Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα γι' αυτό που λέω από το training video του "The Fight: Lights Out" για το PS move. Ξεκινάει το παιχνίδι και σκάει μύτη ο εκπαιδευτής σου:
"Τι λες τώρα;!; Ο MACHETTE θα με μάθει να ρίχνω μπουκέτα; OMFG AWESOME!!!1!... Δε βλέπω την ώρα να ξεκ..."
"....LAAAAAAAAME ! ! !"
Όταν τα χειριστήρια του move κάνουν ακόμα και τον Danny Trejo να φαίνεται γιωτάς, φανταστείτε πώς αισθάνεται ο μέσος hardcore gamer όταν τα βαστάει.
Το πρόβλημα είναι ότι για να γίνει ένα παιχνίδι τη σήμερον ημέρα, χρειάζονται λεφτά. ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ! Όταν η Sony και η Microsoft μπήκαν στο χορό του motion control, δεν μπήκαν για πλάκα, ούτε για πειραματισμό. Έκαναν μια σοβαρή επένδυση που δεν έχουν σκοπό να αφήσουν να πάει στράφι με το πρώτο σημάδι αποτυχίας (πχ τον Machette να κρατάει δυο χρωματιστούς δονητές με το λογότυπο του playstation). Αυτό σημαίνει ότι για τα επόμενα χρόνια, οι κατασκευαστές θα ρίχνουν λεφτά στο ένα καταδικασμένο παιχνίδι μετά το άλλο, με αποτέλεσμα να στερούνται χρηματοδότηση φιλόδοξοι και πρωτότυποι τίτλοι. Χώρια που η επόμενη γενιά κονσόλας μόλις έφαγε μεγαλοπρεπέστατο άκυρο στη μούρη. Αν νομίζατε ότι τα games των τελευταίων 5-6 χρόνων περιορίζονται σε sequel και remake ενός FPS με τον σκληροτράχηλο αξύριστο διαστημο-κομάντο νούμερο 100.000, πού να δείτε τι μεσαίωνας μας περιμένει τη δεκαετία που έρχεται.